Maar met het stichtende komt ook het destructieve: zonder vuur, geen bommen en geweren. De creatieve en de vernietigende kracht van het vuur: het is die positieve en negatieve pool waartussen deze voorstelling knettert.De belangrijkste inspiratiebron voor ‘ça brûle’ was ongetwijfeld het negentiende eeuwse sprookje ‘Het meisje en de zwavelstokjes’. Het speelt zich af tijdens de industriële revolutie, maar tegenover die vooruitgang staat de armoede van dat meisje dat, nadat ook haar laatste zwavelstokje is opgebrand, doodvriest in de portiek van een rijkemanswoning.
Je kan je afvragen: waarom heeft ze haar laatste lucifer niet in het huis van die rijken gegooid? De vraag is: is Ulrike Meinhoff een terrorist of een moderne versie van het meisje met de zwavelstokjes.
’Het meisje met de zwavelstokjes’, maar ook ‘De Vlam en de Kaars’ van Gaston Bachelard, ‘Nostalgia’ van Andrei Tarkovski, ‘Ilha das Flores’van Jorge Furtado, ‘Hoeksteen’ van Gerardjan Rijnders, ‘De kleine Apocalyps’ van Tadeusz Konwicki: hoe giet je al die gedachten, al die vuren nu in één stuk op scène?
Je laat een boom groeien en naar gelang de bladeren en takken die je wegsnoeit of net niet, groeit die boom een bepaalde richting uit. Zo maken we ook onze voorstellingen.
Het is zoals Picasso ooit zei over zijn werkwijze: ‘Ik wou een stier schilderen en het werd een vogel’.
We bieden met deze voorstelling geen algemeen geldend antwoord, maar hopen bij elk individu iets aan te wakkeren:
‘Get gasoline, buy matches and you can do it’. scenografie: Stef Stesselkostuums: Lieve Pynoo, Annelies Poppe techniek: Eric Engels, Marjolein Demey, Bert Vermeulen, Brecht Hermans (stagiaire)acteurs / muzikanten: Robby Cleiren, Sara De Bosschere, Johan Dehollander, An Miller, Luc Nuyens, Sofie Sente, Ryszard Turbiasz, Dirk Van Dijck, Eric Engels afficheontwerp: Gert Dooremanfotografie: Stef Stessel
productie: de Roovers en De Vereniging van Enthousiasten voor het Reële en Universele vzw
