No translation available
Twintig jaar geleden schreef Peter Verburgt (o.a. Wittgenstein Incorporated) The Drowning of Mrs.Woolf, hierin worden de laatste momenten van de schrijfster Virginia Woolf gereconstrueerd. Na een reeks ontmoetingen met Sara De Bosschere herschreef hij deze tekst volledig. Het resultaat is een poging om Woolf’s unieke gevoeligheid te begrijpen. Haar verdrinkingsdood werd een metafoor voor het verdrinken in je bespiegelingen over wat je leven zou moeten of had kunnen zijn.
Verburgt laat gevoelige herinneringen, plotselinge bedenkingen en inzichten passeren; over de invloed van een politiek en maatschappelijk klimaat, over het schrijverschap, over engagement, …
Ooit was er Zuid Engeland, 1941, en liep er een vrouw de rivier de Ouse in. De laatste uren van Virginia Woolf in gedachte, laat Verburgt gevoelige herinneringen, plotselinge bedenkingen en inzichten passeren, over de invloed van een politiek en maatschappelijk klimaat, over het schrijverschap, over engagement, …
Als de wind even wegvalt, houdt ze op met lopen. Het water bereikt de hoogte van haar laarzen. Ze kijkt, controleert hoe ver het nog is. We volgen de vertraagde bewegingen van een vrouw vlak voor ons in het rimpelloze donker. Ze is de bomkrater gepasseerd en heeft staan kijken naar een paar schapen in de koude wind. Ze heeft twee zware stenen in haar zak gestopt. Stroomopwaarts ligt haar tas. Ze merkt hoe ze haar ogen sluit en dan weer opent. Ze denkt: “Alles is ervaring”. Ze staat even stil zoals ze stilstond op weg naar het strand. Toen waren er warme tuinen en geurige appels. Nu wind en flarden regen.
tekst: Peter Verburgt
van en met: Sara De Bosschere (de Roovers) en Jan Joris Lamers (Mij. Discordia)
coproductie: de Roovers en Kaaitheater