Ik heb leren vertellen.
Door haar weet ik: verhalen helpen.
Verhalen zijn voor de geest wat adem is voor de longen.
Een broer en een zus. De broer is twaalf en speelt vechtspelletjes op de computer, op leven en dood. Hij kan altijd opnieuw weer levend worden. Maar zijn zus (Nour) is ziek en heeft geen extra leven. Ze zal nog net haar zevende verjaardag halen. Om haar af te leiden, om de pijn te verdragen, en het afscheid zin te geven, vertelt de broer verhalen. Nour wil weten hoe het is om ‘groot’ te zijn en dus verzint de broer met zijn verhalen een verder leven voor haar. Hij laat haar het nest uitvliegen, een jongen ontmoeten, een eerste verliefdheid beleven en het bijbehorende blauwtje lopen. Uiteindelijk laat hij haar in een verhaal inslapen met de belofte dat hij haar nooit zal vergeten.
Afscheid, ziekte, pijn en dood zijn dingen waar we liever niet over spreken, en al zeker niet met kinderen. Daarom hebben we verhalen en verbeelding nodig als ‘sluipweg’, om deze moeilijke onderwerpen niet rechtstreeks te moeten aansnijden, de confrontatie te mogen ontwijken, er om heen te mogen cirkelen en zo spelenderwijs te onthullen en te troosten.
In een poëtische, tactiele taal, met zachte humor schreven Elvis Peeters en Nicole Van Bael de novelle ‘Wat alleen wij weten’. De Roovers maken er een toneelbewerking van. Op zoek naar de juiste verbeelding om dit verhaal te vertellen, zijn we beland bij het ambacht van het schaduwspel. Spelend met deze oeroude theatertraditie proberen we vat te krijgen op de tegenstrijdigheid van leven en dood, de vergankelijkheid en het vervagen van herinneringen.
De pas afgestudeerde illustratrice Ona-Lisa Van Haver creëert de magische silhouetten en beelden voor ons schaduwspel. Luc Nuyens en Sofie Sente vertellen en spelen met de schaduwen.
Tekst: Elvis Peeters
Spel: Sofie Sente en Luc Nuyens
Illustratie beeld en decor: Ona-Lisa Van Haver
Muziek: Wielen vzw
Techniek: Thibault Sente
Advies decor: Bert Vermeulen en Stef Stessel
Een productie van de Roovers spelen vzw